گاهی با خودم فکر میکنم که نوشتن چه دردی را دوا میکند اینهمه مقاله کتاب روزنامه ومیلیونها منبع مکتوب  ومتقن ومحکم با سبک های مختلف  ودر دوران مختلف نوشته شده وبرخی از انها شاید یکبار هم مورد مطالعه واستفاده قرار نگرفته است.کتابهایی که مطالعه انها میتواند راه زندگی وسرنوشت انسانها را تغییر دهد اما گرد نسیان وزمان بر انها نشسته ودر پیچ وخم دغدغه های روزمره بشر هیچگاه مورد توجه قرار نگرفته است.حال این وبلاگها .سایتها ی با هویت یا بی هویت  چه سودی دارد که فرصتهای زیادی را برای انها از دست بدهیم به امید اینکه شاید مورد استفاده معدودی قرار گیرد.اشکال اینجاست که هر حرکت فرهنگی واجتماعی بسرعت رنگ مادی وپولی بخود میگیرد واز اهداف خود فاصله میگیرد.البته  گاها باعث اشاعه  فحشا وناهنجاریهای بسیاری هم میشود که این بدترین حالت است.اما بهر تقدیر به امید مفید بودن تا اخر مسیر باید حرکت کرداگر چه بزرگی میگوید:همه انسانها هدفهای خوب وعالی را میشناسند .اما هر کدام راههای مختلفی را امتحان میکنند ولاجرم همه به مقصد نهایی نمی رسند. اما نمیتوان از حرکت باز ایستاد حتی اگر بسوی سراب باشد.ولاجرم :دور است سر آب از این بادیه هشدار    تا غول بیابان نفریبد به سرابت

تابعد خوش باشی وبرقرار   در وبلاگم نظز بذار